Paradise Lost - Tragic Idol

PARADISE LOST
Tragic Idol
2012
Yaklaşan cehennem korkusu.

      Hâlâ mutsuzlar. Dünyanın gidişatı üzerine Nick Holmes bir makale yazsa eminim yazının tamamında gerçeklik payı oldukça yüksek olur. Umutsuzluğun kol gezdiği bir dünya tasvir etmek onun görevi ve bunu her yazdığı sözde üstüne basa basa söylüyor. Bundan birkaç sene önce “Host” albümü zamanlarına dayanan bir röportajında kendisinin çok depresif olduğunu ve dinle problemleri inançlarla problemleri olduğunu söylemişti. Zaten Paradise Lost şarkılarına dikkatle göz gezdirip dinlediğimizde bu sonuca da varabiliriz. Dönem dönem psikolojik sorunlarını açığa vurmaktan çekinmeyen bu büyüleyici vokalist zaman zaman şarkılarda sesini o kadar yükseltiyor ve öylesine kızgın söylüyor ki şarkıları, sanki bir anlamda onları söylerken boşalma duygusuyla karşı karşıya kalıyor.

     Grubun müzikal serüveni “One Second” ve “Host” ile değişik yollar izlerken sonraki dönemeçlerde topluluk endüstriyel etkilerine maruz kaldı ve sıradan üç albüm üretti. “Symbol of Life”, “Paradise Lost” ve “In Requiem” gibi çalışmalarla Paradise Lost bu üçgeni yarattı ve belki de synth pop dönemlerini bile arattı. Çünkü beste bazında hiçte akılda kalmayan, vasat sayılabilecek şarkılar üretmeye başlayan topluluk ne zaman ki “Faith Divides Us – Death Unites Us”ı yarattı, işte o zaman grup eski günlerine geri dönmüş ve klasik Paradise Lost ruhunu yaşatmaya devam etmişti. “Faith Divides Us – Death Unites Us” genel itibariyle başarılıydı ancak “Icon” ve “Draconian Times”ı yapmış bir topluluk çok daha iyisini yapabilirdi ve “Tragic Idol” böylece doğdu. “Tragic Idol” her yerinden karamsarlık akan, grubun doom metal günlerine geri döndüğü ve özellikle “Icon” ve “Draconian Times” zamanlarını hatırlatan, Mackintosh’un yine melodilerde acımasızca davranışlar sergilediği yürek yakan bir Paradise Lost albümü.

       Paradise Lost heavy metal dünyasında her ne kadar saygıyla anılsa da öyle çok fazla seveni yoktur. Seveni de onları çok sever her albümünü takip edip defalarca dinler ve zaman geçince dinlemeyi de bırakmaz. İşte böyle kendi dünyasında bir topluluktur Paradise Lost. “Tragic Idol”ı ilk dinlediğimde bu müziğin bu dünyaya ait olduğunu hissettim ve aklıma insanlığın bütün korkuları, felaketleri, kaybolmuş yaşamlarının olduğu bir dizi görüntü geldi. İmgesel düşününce ve bir de gerçekten karamsar ve samimi bir şeyler dinliyorsanız bunu düşünüyorsunuz. Paradise Lost size bunları düşündürüyor ve belki de insanlığın üzerinde en çok düşündüğü “ölüm” konusunda da sizi iyi bir titretiyor. Nick Holmes’un lirikleri bu konuda ipucu verse de albümün genel hissiyatı da bu yönde ve kesinlikle dinlendiği anda büyük bir dehlizin içine girip öylece kalakalıyorsunuz. Holmes’un haykırışları, o sesinin sertliği ve o bırakılmışlık duygusunu inanılmaz veriyor. Dinleyince sesindeki samimiyeti hemen hissediyorsunuz. “Tragic Idol”da ben bunu gördüm. Herhangi bir şarkısını alın “Draconian Times”a ya da “Icon”a koyun hiç sırıtmayacaktır. Ritim gitarlar bırakın modern olmayı direkt olarak retro kaygısını taşıyor. Mackintosh’un attığı o duygusal ve iç karartıcı sololar ise grubun eski zamanlarından gelme gibi. Type O’Negative’in o dolu dolu kasvetli tonlarla yarattığı etkilere de benziyor.

      Grup bu albümdeki şarkıları çok kısa sürede bitirmesine rağmen ortaya çıkan sonuç oldukça başarılı. “Fear of Impending Hell” gibi bir şarkının bu albümde oluşu bile inanılmaz. Holmes’un şarkıda “That fear of impending hell” deyişine dikkat edin korkuyu nasıl da betimlendiriyor sesiyle. Bu şarkıyı ilk dinlediğimde aklımda fazlasıyla kaldı ve albümün en iyisi seçtim. Hırçın ve çok sert bir şekilde yorumlanan “In This Dwell”, albümle aynı adı taşıyan şarkının melodik yaklaşımını çok sevdim ve Black Sabbath etkilerinin iyice ayyuka çıktığı “Worth Fighting For”, bir karamsarlık abidesi “Crucify” ve belki de en çok sevilen şarkı konumda duran inanılmaz beste “Honesty In Death” “Tragic Idol”ın en iyileri. “Honesty In Death” ilk başladığı andan itibaren büyüklüğünü konuşturuyor ve Mackintosh’un o büyülü ellerinde şekillenen melankoli dünyasına merhaba diyorsunuz.

     İngilizlerin doom metal’deki melodi yaklaşımlarını hep sevmişimdir. Bu ülkenin çoğu zaman yağmurla geçen günlerinin insanlar üzerindeki etkisi bir başka oluyor. Melankolinin anatomisi. Bir İngiliz asaleti.