Spock's Beard - Octane

SPOCK’S BEARD

Octane

          Her ne kadar bazı dinleyiciler bu grubu progresif kategorisine sokmasalar da – son dönemlerde yaptıkları pop etkili çalışmalardan dolayı-  Neal Morse ayrıldıktan sonra bu düşünce daha da belirginleşti. Neal Morse varken grubun müziği daha kompleks ve daha çeşitliydi. Bu grubu tanıtırken Neal Morse öncesi ve sonrası diye ikiye ayırmak sanırım doğru bir hareket olacaktır. Morse’lu son kayıt “Snow” ile haklı bir başarı elde elde etmeden önce “The Light” ve “Beware Of Darkness” ile progressive rock dünyasında zaten biliniyorlardı. Morse ayrıldıktan sonra ise vokallere grubun usta davulcusu Nick d’Virgilio geçmişti. Bu değişiklikle grubun müziğinde radikal değişiklikler olmadı ama insanlar Morse olmadığı için pek dinlemediler ya da dinlemek istemediler. Grubun diskografisindeki “V” ve “Day For Night” hezimetlerinden hiç bahsetmeden direkt konuyu “Feel Euphoria”ya getirirsem, bu albüm Neal Morse sonrası grubun ayaklarını yere basmaktaki ustalığını işaret ediyordu. Bu albümle progresif çizgiden uzaklaşılmıştı ancak besteler çok iyiydi. Dinleyiciler pek doğal olarak ısınamadı.

              Spock’s Beard müziği içerisinde agresifliği, klasik müzik, fusion ve jazz birlikteliğini ilk dönemlerinde çok iyi yansıtmıştı. Bu nedenle Morse ayrıldıktan sonra pop etkili çalışmalar ortaya süren grubun “Feel Euphoria” ve “Octane”albümlerinde melodik baladlar oldukça ilgi çekmeye başladı. Bununla birlikte son dönemin modern soundunu da müziklerine adapte eden grup bunda fazlasıyla başarılı gözüküyor. Grubun son albümü “Octane” “Feel Euphoria”dan çok farklı değil ama biraz daha iyi daha agresif daha akustik ve daha progresif bir yapıda. Albümdeki çalışmalar çok iyi ancak “Surfing Down In Avalanche”daki Rage Against The Machine soundu biraz kafa kurcalıyor. Akustik ağırlıklı “There Was A Time” albümün en iyisi olmakla birlikte grubun efsanevi klavyecisi Ryo Okumoto şarkıda esaslı bir solo atıyor. “The Planet’s Hum” jazz öğeleriyle öne çıkan bir çalışma. Spock’s Beard bu albümü ile bence yine bir şeyler başarıyor. Neal Morse kendi yolunda başarıyla ilerlerken Spock’s Beard’da bunun altında kalmıyor.

*rockstation'da yayımlanmıştır. (2005)